Ius Sanctus Nieuws Archief

Van ruilen komt huilen

Friday, 13 Feb 2004 door Robbert

Er is een einde gekomen aan de hectische tijden! Zoals in het nieuwsbericht van 27 januari te lezen is heeft het Genootschap zich ontfermt over het jasje van een niet nader te noemen vrouwendispuut. Hierop is een brief gestuurd naar de desbetreffende dame, waarin gesteld stond hoe zij haar jasje kon terugkrijgen.

Het Moresgenootschap heeft zich het nobele doel gesteld mevrouw te laten leren van haar fouten, middels de volgende opdracht:

U schrijft, handgeschreven, met vulpen, in het blauw, zonder spelfouten en gekras!!, 200 strafregels.
De strafregel luidt:

"Een ietske pietske S., laat nooit meer haar pasje tasje jasje op de
bar liggen"

De dag voor de deadline kreeg de Magistraat echter geen strafregels in de bus, maar de bewering dat het vrouwendispuut iets van waarde van het Genootschap heeft. De vraag was of we willen ruilen!

Dezelfde schokgolf die eerder door het vrouwendispuut was gegaan ging toen door het Genootschap, met alle bijbehorende speculaties en hints over wat en van wie het zou kunnen zijn. Behalve alle eigendommen van dhr. van E. kon er echter niks bedacht worden. Het zou er overigens ook niet toe doen omdat van ruilen altijd huilen komt, en dus niet ter sprake was.

Afgelopen donderdag was het dan zo ver: mevrouw S.P. was op de kroeg om de ruil te verzorgen. De dames waren zo vriendelijk om ons bier te geven, alsmede een plekje rond hun bar. Het behoeft geen verdere uitleg dat de Dobbelaars zich met bier en een bar al bijna in de hemel bevonden, alleen die vrouwen... De dames waren overigens gekleed als onze persoonlijke harem, althans op de sjerp die zij droegen stond “Hoer Sanctus”.

Op een zeker moment nam de Magistraat het woord en zette de situatie nog eens uiteen. Toen bleek dat de dames een pop met een overdosis caroteen voor ons hadden. Toen echter bleek dat de Executeur-Generaal niet het jasje van mevrouw S.P. bij zich had, maar een oud vod, sloeg de sfeer om. De dames gooiden woest hun sjerp op de grond, dodende blikken werden op de Magistraat gericht, alsmede een betoog van een bedroefde S.P..

Gelukkig wist de Magistraat het tij weer te keren door het pasje aan te bieden van het kluisje op station Utrecht waar het jasje in te vinden was. Overigens moest zij daar wel binnen 24 na het dichtgaan van het kluisje zijn, anders zou hij openspringen, wist de Magistraat haar wijs te maken.

Al met al was het een ontroerende avond: de Magistraat heeft de hele avond met een voorstelling van prinses Amalia rondgelopen, en er zijn tranen van verdriet en blijdschap gelaten.

RdB